یک گوشه نشسته ام باز...

قبول!

من با دیوانگی تمام

ترمه ی روی گلمیز را از زیر پای گلدان

از زیر پای قاب کشیدم...

قبول:

من؛ 

تمام لحظه های بودنت،

همه ی نمکدان های بلور را،

من؛ حریمِ تمامِ قاب های خیسِ نگاهت را شکستم...

حالا؛

تو اما بیا.

تو بیا تا باهم خرده شیشه ها را از روی زمین جمع کنیم!