به طاقتی که ندارم کدام بار کشم؟

تلخ است

روزگارم و بدخیم

بسان بغض نیمه شب دخترکی یتیم

که مادر کهنه اش

نیست در جشن ساعت هشت و نیم فردای مدرسه اش.

و مرگبار و سهمگین

بسان حسرت بی صدای مادری

که باید برق بیندازد فردا صبح

جا پای چرک صاحب کار اخمویش را.

در همان رستوران لعنتی

که شعبه ی دیگری ندارد!

و شرمنده و خجل

بسان عقربه های ساعت

در هشت و بیست و نه دقیقه ی فردا.

پ ن:

دخترک بزرگ شده است؛ انقدر که ببلعد زهرِ پوزخند هم کلاسی اش را.

اما نه انقدر که جواب چشم های دریده ی مدیر مدرسه اش را بدهد.

مادر اما کوچک شده است' نه انقدر اما که هر جوابی به چشم های خندان صاحبکار اخمویش بدهد...

زر ناب

چادرش را گرفته بود محکم

روی چهاردهمین  ماه سرخ از سیلی زمستانی.

از کوه، اصرار که:

ماه من!

بیشتر می آید به قرص ماهت 'آن' ستاره.

و از ماه که: ستاره ی من چشم های توست؛ همین'

آخر بیست و دو هزار تومان بود؛ آن'.

و هفده هزار تومان؛ این'.

بدلی بود هر دو گوشواره.

رویا

میان انجماد دست های عابران

میان کوران

میان سرهای فرو رفته درگریبان

میان  هیاهوی کلاغ ها

میان طلسم زمستان

تنها

دلم بهار می خواهد