عمق فاجعه

با پشت انگشت های باریکش اشک را از نگاه ملتمسانه ی او پاک کرد و آرام گفت:

برمی گردم...

دست های لرزانشان روی هم سایید.

باران تمام ایوان را خیس کرده بود.

آخرین نگاهشان از درز در به هم دوخته شد.

و صدای سهمگین بستن در و یک سوت ممتد برای همیشه در گوشش ماند...

نبودنش غصه های بزرگی را برای او به ارث گذاشت.

اما هنوز که هنوز است

بزرگترین غصه ی او همان اندوه بی جواب همیشگی ست:

نکند می دانست که قرار است

دیگر هرگز مرا نبیند...