به طاقتی که ندارم کدام بار کشم؟

تلخ است

روزگارم و بدخیم

بسان بغض نیمه شب دخترکی یتیم

که مادر کهنه اش

نیست در جشن ساعت هشت و نیم فردای مدرسه اش.

و مرگبار و سهمگین

بسان حسرت بی صدای مادری

که باید برق بیندازد فردا صبح

جا پای چرک صاحب کار اخمویش را.

در همان رستوران لعنتی

که شعبه ی دیگری ندارد!

و شرمنده و خجل

بسان عقربه های ساعت

در هشت و بیست و نه دقیقه ی فردا.

پ ن:

دخترک بزرگ شده است؛ انقدر که ببلعد زهرِ پوزخند هم کلاسی اش را.

اما نه انقدر که جواب چشم های دریده ی مدیر مدرسه اش را بدهد.

مادر اما کوچک شده است' نه انقدر اما که هر جوابی به چشم های خندان صاحبکار اخمویش بدهد...