آرزوهای این روزهای من:

کفشِ اسپورت.

خوابِ شب.

دوچرخه سواری.

حالِ دوباره ی گازیدن و لاییدن با دنده پنج توی خیابان ساحلی.

مثل آدم با اعضای خانواده صبحانه خوردن.

یک خنده ی از ته دل.

این قدر یک آهنگ تکراری و غمگین را با سه تار نزدن.

یک هفته تبخال نزدن.

یک دعای ابوحمزه را تا آخرش خواندن.

نقاشی کشیدن؛ که عاشقش بودم.

قدم زدن توی طرح صنوبرکاری شهرداری منطقه ی 7.

رخت و لباس نو خریدن.

رفتن.

نماندن...

.:.

پ ن: رفیقم گفت: یادت هست توی مدرسه چه جانوری بودی؟ و من آه می کشم و زورکی لبخند میزنم و می گویم: هوم...!