یا 'تنها' جل جلاله و عظم شانه

ریش های مثل برف سفیدش را؛ باد تکان می داد.

دستی کشید روی سبیل های بلند و دود گرفته اش.

آرنجش را روی زانوش گذاشت و سرش را کمی پایین آورد.

آهی کشید و چند پک عمیق و پیاپی زد از چپق کهنه ای که در دستش بود و زیرچشمی خیره شد به دورترین تکه ابری که در آسمان بود.

با صدای دو رگه ای که از سینه اش برمی آمد بی آنکه نگاهم کند گفت:

آدم های مثل تو، 

آدم های مثل من؛

تا آخرین نفس محکوم اند به تنهایی...

خوب می فهمید که می فهمم معنای تنهایی را.

پیرمرد چند پک عمیق تر زد و با چشمان خیس و نیمه بازش آرام تر گفت:

تنهایی سجده دارد؛ نه ناله.

نی هم اگر می نالد از فراق است نه از تنهایی!

تنهایی؛ هدیه اش به چشمانت شبی بارانی است' و ناله ی فراق موهبتی ست که تندرستان را از آن سهمی نیست.

سهم من؛ سهم تو؛ از این دنیا تنها ''یکی'' ست.

سهم مان برایمان ''کافی'' ست...