یادت؛ تنها سهم من از تو را چال می کنم

نزدیک غروب است.

هوا ابریِ خیلی پر رنگ؛

باران نمی بارد اما .

تندباد آخرین تکه هایِ غرورِ درختِ چنار را زیر پای آدم ها خرد می کند.

 

مربع

 

دست می کنم توی جیبم؛

یک دوهزار تومانیِ مچاله در می آورم می دهم به نگهبان.

پرنده ای پر نمی زند و فریاد سهمگین سکوت همه جا را فراگرفته است.

جز من ، حافظِ رازدار، یادِ تو، نگهبان، و درویشی که پای صفه گور زانو زده کسی نیست.

پشت گیوه ام را می خوابانم؛

از روی تمام خاطرات رد می شوم.

می رسم به گورستان...

 

مربع

 

دوباره سمت چپ سینه ام می سوزد.

عرق سرد می نشیند روی پیشانی-م

نفس نفس می زنم.

باد موها-م را پریشان می کند.

گنجشک های آشنا دورم جمع می شوند.

زانو می زنم کنار نیمکت؛

با ناخن ها-م پای درخت توت را می کَنَم!

مربع

 

من تمام "تو" را چال می کنم

و تمام "من" را هم!

تمام "من" را که هدیه داده بودم به تو...

تمام "من" را که پس دادی به من.

.:.

پ ن: تولدم مبارک؟