تو

چشم ها-ت را می بندی؛

جهان تاریک  می شود.

لبخند می زنی؛ و دنیا-م پر می شود  از صبح زود.

درآغوشم می کشی و تابستان سراسیمه از بیابان های حجاز می آید!

دست ها-م!

دست ها-م را که یادت هست؟

در خیالت لااقل رهایشان نکن.

که من همیشه از کوران،

همیشه از بهمن،

همیشه متنفر بوده ام از ده کوره های مسکو .